Η περιποίηση και η φροντίδα των νυχιών δεν αποτελεί απλώς μια μέθοδο καλλωπισμού, προκειμένου να αποτελέσει ένα εντυπωσιακό στοιχείο στην εξωτερική εμφάνιση. Λειτουργεί ως μια ορατή ένδειξη υγείας.

Κάποιος που δεν είναι καλά στην υγεία του, ή έχει μολυνθεί από κάποιο μύκητα είναι πολύ πιθανό να έχει κιτρινισμένα κι εύθραυστα νύχια, ενώ ένας υγιής έχει δυνατά, ανθεκτικά και μακριά νύχια.

Το γεγονός μάλιστα ότι τα νύχια αποτελούσαν σημάδι υγείας ενός ατόμου, ίσως ήταν αυτό που οδήγησε τους ανθρώπους να τα μεγαλώνουν. Υπάρχει ωστόσο και η αντίληψη ότι τα μακριά νύχια ήταν δυνατόν να αποτελούν σημάδι κοινωνικού στάτους, καθώς θεωρούνταν εμπόδιο στις χειρονακτικές εργασίες.

Ό,τι κι αν ισχύει, το εντυπωσιακό είναι ότι το «μανικιούρ», έχει τις ρίζες του βαθιά πίσω στο χρόνο. Η ιστορία της βαφής των νυχιών φέρεται να ξεκίνησε 5 χιλιετίες πριν στην Ινδία, τη Βαβυλωνία και την Κίνα. Στην Κίνα το χρώμα των νυχιών ήταν συνυφασμένο με την κοινωνική θέση.

Είτε φυσικά είτε τεχνητά, τα αυτοκρατορικά νύχια ήταν πάντα περιποιημένα χάρη στην ενίσχυσή τους με χρυσάφι και ασήμι αλλά και στο βάψιμό τους με χρωματιστά βερνίκια φτιαγμένα από φυσικά υλικά (πολτοποιημένα πέταλα από τριαντάφυλλα και ορχιδέες, ασπράδι αυγών, κερί μέλισσας, αραβικό κόμμι, ζελατίνη και στυπτηρία), με προτίμηση στο κόκκινες και τις μαύρες αποχρώσεις.

Οι Αιγύπτιες έδιναν επίσης ιδιαίτερη προσοχή στα άκρα ποδιών και χεριών και χρωμάτιζαν κι εκείνες τα νύχια τους ανάλογα με την κοινωνική τάξη. Το κόκκινο ήταν το αγαπημένο χρώμα της υψηλής κοινωνικής τάξης, εξ' ου και το βαθύ κόκκινο με το οποίο φημολογείται ότι η Κλεοπάτρα έβαφε τα νύχια της.

Την ίδια μόδα ακολουθούσε και η Νεφερτίτη προτιμώντας ένα πιο αστραφτερό ρουμπινί, ενώ οι κοινές θνητές έπρεπε να περιοριστούν σε απαλά, διακριτικά χρώματα. Όσο για τις αραβικές χώρες, εκεί οι γυναίκες έβαφαν τα νύχια τους με τη γνωστή χένα.

Βέβαια, η σύγχρονη πρακτική περιποίησης των νυχιών, είναι αποτέλεσμα πιο πρόσφατων χρόνων, κάπου στο 1920-1930, τότε που οι γυναίκες άρχισαν να μεγαλώνουν μακριά νύχια. Λίγο αργότερα το μανικιούρ εισήλθε και στον κόσμο του Χόλιγουντ, όταν το 1940 η ηθοποιός Ρίτα Χέιγουορθ άρχιζε να βάφει τα νύχια της κόκκινα επηρεάζοντας μια σημαντική μερίδα γυναικών που ήθελε να της μοιάσει. Στη συνέχεια εμφανίζεται η πολυχρωμία και η ουσία του ακρυλικού στα ακροδάχτυλα, ενώ έδαφος κερδίζουν και τα σχέδια για τα νύχια τα οποία προωθούνται εξαιτίας της «άνθισης» της pop art.

Το πάθος για ασυνήθιστες αποχρώσεις υποχωρεί ελαφρώς όταν η κουλτούρα της φυσικής, «αγνής» ομορφιάς φέρνει στο προσκήνιο το γαλλικό μανικιούρ. Η νέα τάση γίνεται γνωστή το 1975 και αναπτύσσεται στη δεκαετία του ’80, οπότε και διαδίδεται σε όλο τον κόσμο, αποτελώντας τη νέα λατρεία του γυναικείου πληθυσμού.

Τα πολλά σκηνικά, οι ποικιλίες των ντεκόρ, των εικόνων και των χρωμάτων τόνιζαν την αίτηση της αίγλης, της μαγικής ομορφιάς. Το μακιγιάζ και το μανικιούρ έπρεπε να είναι άψογο, να ταιριάζει με τα κοστούμια και να θεωρείται ως κατάλληλη χρωματική επιλογή για κάθε λήψη. Η έλλειψη χρόνου ωστόσο μόνιμος «εχθρός» τόσο για τους αισθητικούς όσο και για τους αστέρες του θεάματος.

Η ανακάλυψή του από τον ταλαντούχο Αμερικανό make-up artist και δημιουργό των γνωστών προϊόντων για τα νύχια «Orly», Jeff Pink, «έλυσε» τα χέρια στις ηθοποιούς και τους αισθητικούς του Χόλιγουντ, ειδικά όταν γύριζαν τη μια σκηνή μετά την άλλη και έπρεπε η όψη των άκρων τους να ταιριάζει σε κάθε περίσταση. Αυτός ήταν στην ουσία και ο λόγος που οδήγησε τον Pink στην επινόηση αυτής της τεχνικής.

Η ιδέα λοιπόν του Jeff Pink ήταν να περιποιηθεί τα γυναικεία νύχια με ένα απαλό ροζ βερνίκι ως βάση και να τονίσει με λευκό χρώμα την άκρη του νυχιού, ένα στυλ που θα ταιριάξει σε κάθε γυναίκα.

Η νέα αυτή τάση έγινε μόδα στις επιδείξεις στο Παρίσι και γι' αυτό τον λόγο ο Jeff Pink για να τιμήσει τους Γάλλους φίλους του, κατοχύρωσε την ονομασία «Γαλλικό μανικιούρ», εκτοξεύοντας τη φήμη του από τη μία άκρη της γης στην άλλη.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά στη μόδα, το γαλλικό μανικιούρ όμως αγαπήθηκε όσο καμία άλλη τάση, από τις γυναίκες. Η ηθοποιός Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, για παράδειγμα, ήταν από τις καλλιτέχνιδες που έκαναν μόδα το γαλλικό μανικιούρ, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι οφείλει την καριέρα της στα νύχια της..3

Πλέον το γαλλικό μανικιούρ είναι υποχρεωτικό στοιχείο σε όλους τους διαγωνισμούς ονυχοπλαστικής, ενώ θεωρείται και ως δείκτης επαγγελματισμού μιας τεχνίτριας.